بررسی لغوی شرک و اخلاص

بررسی لغوی شرک و اخلاص

کلمه«الشرک»به معنای بند کفش و شرکت النعل به معنای بند کفش پاره شده است.الشرک نیز به معنای دام و ریسمانی است که صید در آن گیر می‏کند. وقتی گفته می‏شود: «أصلحوا شرک نعالکم»، یعنی بندهای کفش‏هایتان را ببندید. و بالأخره، «الشرک»اسم است از«شرک»به معنای بهره و سهم و نصیب.زمانی که می‏گوییم:«ولی فیه شرکة»، یعنی‏ برای من در آن نصیبی است.اصل در این ماده، تقارن دو شخص یا اشخاصی در یک عمل یا یک امر است؛به طوری که بر هر یک از آن‏ها در آن امر، نصیبی یا تأثیری موجود است و به این مناسبت، بر سهم و نصیب اطلاق شده است.

در نتیجه، در یک جمع‏بندی می‏توان گفت که«شرک» یعنی گرفتاری در بند غیرخدا، یعنی:کسی را در عرض خدا در نظر گرفتن و او را منشأ حوادثی فرض کردن و سهمی برای اراده جهان به او دادن.

در مقابل، واژه«اخلاص»در اصل به معنای روغن(کره) شیر است که از آن خارج می‏شود و«خلص الشی‏ء»یعنی از گرفتاری نجات و سلامت یافت. و«خلصت الیه»یعنی بدو رسیدم.بدین سان باید گفت که اخلاص یعنی رهایی و نجات از بندها و دام‏های غیرخدایی و توحید خالص برای خدا.